Είναι μέρες που νιώθεις άδειος, όλα δείχνουν ανούσια, φαίνεται πως δεν αξίζει να προσπαθείς για τίποτε και για κανέναν… Κι αυτό το συναίσθημα της ματαιότητας και της απαισιοδοξίας, αντί να διαλύεται μέρα με τη μέρα, γίνεται ολοένα και πιο πυκνό. Είναι σαν το σκοτάδι που πυκνώνει και γίνεται αδιαπέραστο λίγη ώρα πριν το ξημέρωμα.
Έρχεται, ωστόσο, μια στιγμή που αισθάνεσαι πως έπαψες να βουλιάζεις γιατί, απλώς, έπιασες πάτο. Συμβαίνει τότε κάτι φαινομενικά ασήμαντο που ανοίγει μια μικρή χαραμάδα να μπει φως. Μπορεί να είναι ένα ανέκδοτο που σε έκανε να γελάσεις με την καρδιά σου, μια αχτίδα ήλιου που φώτισε παιχνιδιάρικα τις κουρτίνες, ένα τηλεφώνημα από έναν παλιό φίλο ή απλώς το χαμόγελο ενός άγνωστου που συνάντησες στο δρόμο.
Μην μαστιγώνεις τον εαυτό σου για τη μαυρίλα που βάφει κάποιες από τις μέρες σου. Απλά έχε τον νου σου να μην χάσεις το ξημέρωμα. Μην αφήνεσαι στην μαυρίλα και κλείνεις τα μάτια μοιρολατρικά. Βίωσέ την και όταν έρθει η ώρα της αυγής άνοιξε τα χέρια σου και καλωσόρισε και πάλι τον ήλιο!
Posted in: 
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου